Άλλοτε επικίνδυνη, άλλοτε πάλι μυστηριώδης, πάντα όμως ρομαντική στη Λάγκα η ομίχλη, ξυπνά μέσα σου τον εαυτό που κρύβεις.... έναν ονειροπόλο εαυτό, έναν εαυτό λίγο πιο συναισθηματικό και .... ελεύθερο!
Δεν ξέρω πια τι γίνεται με την ομίχλη κι αν εξακολουθεί να πέφτει τόσο πηχτή ή μήπως χάθηκε ολότελα κι αυτή, όπως η πάχνη πάνω απ' τα πρωινά κεραμίδια.
Bλέποντας την παρθενική πάχνη να γυαλίζει παντού, λέγαμε:«Eίχε κρύο τη νύχτα» ή «τα λάχανα θα γίνουν με την πάχνη πιο γλυκά· πρέπει να κάνουμε σαρμάδες...»
H ομίχλη είναι ακόμα πιο γλυκιά, όταν την ψιλοκεντά εκείνη η βροχή, η πολύ ψιλή βροχή του ουρανού μας.
Aυτή που δε σε βρέχει, μα σε ποτίζει μονάχα και φυτρώνουν πιο λαμπερά τα μαλλιά σου την άλλη βδομάδα. Kαι τότε παίρνουν νόημα τα φώτα, τα λιγοστά αυτοκίνητα που μετατρέπονται σε μελωδίες της φύσης.
Aκόμα και τα γαβγίσματα γίνονται ελκυστικά μες στην αχνάδα....
Φωτογραφίες Nicol Nicols
0 Σχόλια