Ένα ποίημα γραμμένο από μια Λαγκιώτισσα μάνα, για μια μάνα γειτόνισσα, μια μάνα Τουρκάλα... γιατί... « Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΤΡΑΕΙ»
Μάνα, που το
παιδάκι σου,
νεκρό θρηνείς στην
αγκαλιά σου,
απ΄τα χαλάσματα
του σεισμού
βγαλμένο,
κομματιασμένο,
Τουρκάλα μάνα,
Σύρια μάνα.
Δεν κλαις μόνη
σου. Θυμήσου!
Η κάθε μάνα και
όλη η Ελλάδα
κλαίει μαζί σου.
Κι όλες εσείς οι
μάνες,
που χάσατε παιδιά
μεγάλα.
Και εσείς παιδιά,
τις μάνες,
που σας μεγάλωσαν
με του κορμιού το
γάλα,
Για εσάς η καρδιά
σήμερα
πένθιμα χτυπάει.
Για τον άνθρωπο,
ο άνθρωπος
μετράει.
Και εσύ μωράκι,
που γεννήθηκες
μες στον σεισμό
του Άδη,
ζωντανό της ζωής
μήνυμα
μες στο σκοτάδι,
κι αν δεν γνώρισες
και ούτε θα
γνωρίσεις,
το μητρικό το
χάδι,
την μητρική
αγκαλιά,
νιώθε πως είσαι
τυχερό.
Μη νιώθεις
στερημένο.
Νιώθε, σε
ζεσταίνει γλυκά
της μάνας σου η
ευχή
και όλου του
κόσμου,
για σένα η
προσευχή.
Νιώθε πως σε
αγκαλιάζει
η σκέψη μας
και σε κρατάει
γλυκά
και στοργικά στην
αγκαλιά,
όλου του κόσμου η
μάνα,
η Π α ν α γ ι
ά.
Θεοφανώ Θεοχάρη 8-2-2023
0 Σχόλια